Kłamstwo - Rozdział 15

Rozdział 15

 

- Kurwa, poważnie? – Shane klepnął się w czoło, całkowicie załamany pomysłem Cole’a.

- Ale o co ci chodzi? – zapytał zdezorientowany Daniels, przeskakując spojrzeniem z Collena na metrowego, pluszowego misia, którego brunet trzymał w rękach. – Sądzisz, że jest za mały?

- Moment. Żebym miał jasność. – potrząsnął głową. – Chcesz kupić swojej siostrze pluszowego misia?

- No tak.

- Swojej spotykającej się z Alanem, studiującej prawo siostrze?

- No tak.

- Zdajesz sobie sprawę z tego, że Dora nie jest już małą dziewczynką?

- Ale przecież nadal jest nastolatką. – Cole zmarszczył brwi niezadowolony. – Poza tym zawsze kupuję jej misie i nigdy nie narzekała.

Shane westchnął z rezygnacją, przeczesując włosy palcami.

Dopiero teraz zaczynał rozumieć, dlaczego Daniels potrzebował jego pomocy z kupnem prezentów świątecznych. Jego pomysły doprowadzały rudzielca do załamania nerwowego.

Bo jak można chcieć kupić własnej matce na święta pół tony mąki? I co z tego, że kobieta uwielbiała piec?

Wyperswadowanie brunetowi tego pomysłu zajęło Shane’owi prawie godzinę i kosztowało go naprawdę sporo nerwów.

Sprawa z prezentem dla Danielsa seniora okazała się na szczęście dużo łatwiejsza. Widocznie Gregory doskonale znał swojego syna i jego umiejętności w tej dziedzinie, bo powiedział wprost, że chce nowy komplet narzędzi. Z których kupnem Cole nie miał najmniejszego problemu.

Rudzielec miał nadzieje, że od tego momentu pójdzie już z górki.

Jak widać, bardzo się pomylił. A pozostała mu jeszcze kwestia prezentów dla reszty rodziny bruneta.

Był pewny, że osiwieje jeszcze przed końcem dnia.

- Cole, nie możesz kupić swojej dziewiętnastoletniej siostrze metrowego pluszaka. – załamany przejechał dłonią po twarzy.

- Czyli jednak jest za mały?

Bogowie na niebie i ziemi, dajcie mu siłę i cierpliwość, bo udusi tego faceta gołymi rękami.

- Nie. – wycedził przez zęby. – Nie kupuje się dorosłej kobiecie takich prezentów, chyba, że jest się jej chłopakiem lub stara się nim zostać.

- Czyli już nie mogę kupić siostrze maskotki? – głos Cole’a był niemal płaczliwy, przez co miał ochotę parsknąć śmiechem. Ten człowiek miał tyle oblicz, co gwiazd na niebie i z każdym kolejnym dniem poznawał ich coraz więcej.

- A zalecasz się do niej?

- Nie-e. – Daniels skrzywił się, odkładając misia z takim wyrazem twarzy, jakby nagle stał się czymś obrzydliwym i odrażającym. Brakowało jeszcze tylko, żeby otarł ręce o spodnie.

- No widzisz.

- To w takim razie nie mam zielonego pojęcia, co powinienem jej kupić. – brunet skrzyżował ramiona na piersi, uwydatniając tym swoje bicepsy, czym zwrócił na siebie więcej kobiecych spojrzeń.

Shane już jakiś czas temu przestał zwracać uwagę, na mijających ich ludzi, którzy pożerali Danielsa wzrokiem lub patrzyli na niego z jawną zazdrością.

- Spokojnie. – nie wiedział, czy te słowa kierował bardziej do siebie, czy do Cola. – Zacznijmy od czegoś prostszego. Co lubi twoja siostra?

- Lubi prawo. W końcu je studiuje.

Shane ukrył twarz w dłoniach i wydał z siebie cierpiętniczy odgłos.

- Coś jeszcze?

- No, jak każda kobieta. – brunet wzruszył ramionami. – Buty, perfumy, biżuteria.

- Ok, to już coś. – wziął głębszy wdech, by się uspokoić. – To może jakiś łańcuszek?

- Ale to nie jest tak, że znowu wyjdzie, jakbym się do niej zalecał? – upewnił się Daniels.

- Jeśli nie kupisz żadnego wisiorka z przestrzelonym strzałą sercem lub bransoletki z napisem „love”, to nie.

 

***

 

Siedzieli wraz z Cole’em w niewielkiej kawiarence, do której zaprosił go Daniels, jako podziękowanie za nieocenioną pomoc, jak to nazwał. A jako, że nie miał serca mu odmawiać i zaczynał już odczuwać braki kofeiny w organizmie, zgodził się.

- Shane, naprawdę dziękuje ci za pomoc. Bez ciebie znowu kupiłbym masę niepotrzebnych rzeczy, z których nikt nie byłby zadowolony. – powiedział brunet już chyba po raz dwudziesty.

- Już ci mówiłem, że nie ma sprawy. – machnął ręką, skupiając się bardziej na stojących przed nim filiżance dobrej, świeżo parzonej kawy i kawałku apetycznej szarlotki, niż na swoim rozmówcy.

Daniels parsknął, rozbawiony jego zachowaniem.

- Wiesz, że zachowujesz się jak dzieciak, który od miesięcy nie jadł słodyczy?

Shane nie zaszczycił go nawet słowem, rzucając mu jedynie nieprzychylne spojrzenie.

- No i właśnie o tym mówię. – parsknął po raz kolejny. – Dzieciak.

- Staruszku, mam ci przypomnieć, że w przyszłym miesiącu są urodziny Dory? Nie licz na moją pomoc w doborze prezentu. – oblizał łyżeczkę. – No co? – zapytał, gdy dostrzegł, że Cole wpatruje się w niego jakoś dziwnie.

Shane zmarszczył brwi, zastanawiając się o co może chodzić starszemu mężczyźnie. Dopiero po chwili nad jego głową zapaliła się żaróweczka, gdy zrozumiał, w czym rzecz.

Sięgnął po odrobinę rozpuszczonych lodów waniliowych, które zostały podane wraz z ciepłym ciastem i wsunął je do ust. Powoli wysunął łyżeczkę i długimi pociągnięciami języka zlizał z niej resztki słodkiej masy.

Prawie zachłysnął się śliną, gdy wpatrzone w niego, jak w ósmy cud świata, oczy Cola, rozszerzyły się i ściemniały.

- Rozpuszczony bachor. – spuentował jego zachowanie Daniels, spuszczając wzrok na swoją filiżankę.

Shane wiedział, że nie powinien swoim zachowaniem prowokować kolegi, ale z jakiegoś powodu nie mógł się powstrzymać. Denerwowanie, podpuszczanie Cola przychodziło mu z taką łatwością.

I nie żeby Daniels nie odwdzięczał mu się tym samym.

- Słuchaj, co… - jego wypowiedz została przerwana przez dzwoniący telefon. – Przepraszam. – rzucił, sięgając do kieszeni spodni.

- Collen, słucham. – rozpoczął jak zwykle, gdy nie rozpoznał numeru na wyświetlaczu.

= Shane! – usłyszał piskliwy, radosny głos w słuchawce.

- Witaj Rebeco. Miło cię słyszeć. Co u ciebie? – uśmiechnął się, gdy dostrzegł skwaszoną minę Cola. Dla nikogo nie było tajemnicą, że ta dwójka darzyła się dość specyficznym rodzajem miłości.

= A u mnie dobrze, dziękuję. Ale mów, co u was! Kade i w ogóle! Rany. Gratuluję! – kobieta zapiszczał, na co tym razem on się skrzywił, lekko odsuwając telefon od ucha. Rzucił jeszcze nieprzychylne spojrzenie Danielsowi, gdy zobaczył, że ten się szczerzy, rozbawiony.

Dupek. – ułożył usta w jedno słowo, patrząc na bruneta znacząco. Ten tym razem parsknął śmiechem.

- No dzięki. – wrócił do rozmowy z Rebecą. – Tylko trochę się spóźniłaś. Wiesz, ja i Kade jesteśmy razem już prawie dwa miesiące.

= Ty nie bądź taki dowcipny. Carla właśnie mi powiedziała. Nie musisz niczego ukrywać.

- O czym? – zmarszczył brwi, nie wiedząc o co chodzi kobiecie.

= Jak to o czym? Nie rób ze mnie idiotki. Mówię o awansie Kade’a na stanowisko dyrektora generalnego. – brzmiała na oburzoną.

- Kade awansował!? – aż podniósł się z siedzenia, wzbudzając tym zainteresowanie pozostałych klientów.

= No tak. Dziś rano. Nie wiedziałeś? – niemal wyszeptała zaskoczona, przeciągając samogłoski.

- Dzisiaj rano? Naprawdę?

= Ty na serio nic nie wiedziałeś. O rany! A jak zepsułam niespodziankę? Przepraszam. Przepraszam.

- Spokojnie, nic się nie stało. – zaczął uspakajać kobietę.

= Przepraszam, naprawdę. Jak coś, to udaj, że nic nie wiedziałeś. Niczego się ode mnie nie dowiedziałeś. – parsknął, rozbawiony zachowaniem Rebeci. Ta kobieta była doprawdy szalona. I może właśnie dlatego tak bardzo ją polubił.

- Nie wiem o czym mówisz.

= I za to cię uwielbiam, płomyczku. – zachichotała. – Dobra, kończę, a ty zmykaj do swojego księcia, bo rozumiem, że jeszcze się nie widzieliście?

- Nie. Cole wyciągnął mnie na świąteczne zakupy. – rzucił mężczyźnie rozbawione spojrzenie.

= Współczuję.

- Dzięki. To był prawdziwy horror. – zaśmiał się, widząc mordercze spojrzenie, które posłał mu Daniels. – Muszę kończyć, bo zaraz pewien dziki zwierz rzuci mi się do gardła.

= Papa, płomyczku. – w głosie Rebeci słychać było rozbawienie. – Pozdrów ode mnie swojego księcia. I powiedz bestii, że jak cię ugryzie, to założę mu kaganiec.

- Przekażę. Na razie smoczyco. – parsknął, po czym się szybko rozłączył, nie czekając na narzekania i gróźb, które by go czekały po ostatnich słowach.

 

***

 

Stał przed drzwiami do mieszkaniem swojego partnera, szukając w kieszeni płaszcza kluczy, co było dość trudne, gdy miało się ręce pełne toreb z zakupami. Planował zrobić dla Kade’a jakąś dobrą kolację, z winem i świecami. Zamierzał należycie uczcić awans Andersa.

- Jest. – mruknął do siebie, gdy wreszcie udało mu się znaleźć zgubę.

Wsunął klucz do zamka i przekręcił.

Był zaskoczony, że Kade zamknął tylko na jeden zamek. W końcu to Shane był tym bardziej roztrzepanym i zapominalskim. Anders nigdy nie zapominał o starannym zamknięciu mieszkania, nawet, gdy wychodził tylko na chwilę, do sklepu po drugiej stronie ulicy.

Pchnął drzwi, wchodząc do środka.

W środku panował lekki nieporządek, co było dość zwyczajne dla bruneta, zwłaszcza, gdy się gdzieś śpieszył.

Dostrzegł na oparciu fotela koszule, marynarę, krawat i spodnie od garnituru. Widocznie Kade musiał wpaść tu po pracy i przebierać się w biegu.

Uśmiechnął się sam do siebie.

To nawet lepiej, że jego partner był nieobecny, miał czas na przygotowanie dla niego małej niespodzianki.

Poszedł do kuchni, gdzie zaczął rozkładać zakupy, mrucząc po cichu jakąś piosenkę, której tytułu nie mógł sobie przypomnieć.

Zamilkł i zatrzymał się wpół kroku, gdy usłyszał jakiś dziwny dźwięk. Poczekał chwilę, a gdy nic się nie stało, wzruszył ramionami pewny, że mu się przesłyszało lub to u sąsiadów Kade’a.

Po chwili dźwięk się powtórzył. I był głośniejszy.

Zaciekawiony Shane odłożył wszystko na blat i wyszedł z kuchni, udając się w stronę, gdzie prawdopodobnie znajdowało się źródło tych dziwnych dźwięków.

 

***

 

Cole wyszedł z łazienki, wycierając ręcznikiem mokre po prysznicu włosy. Dźwięk dzwonka go zaskoczył. Nie spodziewał się dzisiaj żadnych gości. Raz, że było już dość późno, a dwa, że jego rodzina miała w zwyczaju się zapowiadać.

Przeszedł przez przestronny, nowocześnie urządzony salon, wprost do drzwi wejściowych, które otworzył, nie zważając na to, że na sobie ma wyłącznie bokserki. Dość obcisłe bokserki.

Nie zdążył nawet zapytać „kto tam”, gdy niewielka postać przepchnęła się w przejściu i rzuciła w jego stronę. Dostrzegł tylko ciemnorude włosy, gdy ktoś wtulił się w niego z całych sił.

- Shane? – zapytał zaskoczony, niepewnie obejmując rudzielca.

Odpowiedział mu tylko urywany szloch, a szczupłe ramiona mocniej objęły go w talii.

- Hej, co się stało dzieciaku? – zapytał, zmartwiony, gładząc mężczyznę po lekko szorstkich, zapewne od lakieru, włosach.

- Kkkk… Kade. – wydukał architekt, po czym ponownie się rozpłakał.

- Ćśśśś. Spokojnie. – zamknął drzwi, nie chcąc narażać się na późniejsze pytania wścibskich sąsiadek, które z całą pewnością i tak go nie ominą. Te staruszki były lepsze od Pentagonu, lepsze nawet od BBC. Wiedziały wszystko i o wszystkich mieszkańcach ich osiedla. A fakt, że były w podeszłym wieku i miały wolnego czasu aż nadto, sprawiał, że ich ulubionym hobby stało się podglądanie i obgadywanie młodszych sąsiadów. I z niewiadomych powodów uważały go za najciekawszy temat.

Ciekawe dlaczego.

Może chodziło o to, że był gejem, że był samotny? A może o coś zgoła innego? Nie miał pojęcia, ale zawsze starał się być dla nich uprzejmy i unikać ich towarzystwa, jak tylko mógł.

- Aaale Kkkkade. – wychlipał Shane, wtulając się policzkiem w jego nagą pierś. I nie ważne, jak bardzo by mu się nie podobała bliskość rudzielca, musiał się dowiedzieć, co się stało.

- Shane. Uspokój się i spójrz na mnie. – objął dłońmi twarz Collena i uniósł ją do góry. Serce ścisnęło mu się boleśnie, gdy dostrzegł czerwoną od płaczu twarz i zapuchnięte oczy rudzielca.

Nie mógł zrozumieć, jak ktoś mógł doprowadzić tego małego aniołka, do takiego stanu. To było gorsze od wyrywania skrzydeł motylowi. Czyste okrucieństwo. Ten mały rudzielec nigdy nie powinien płakać.

- Już dobrze. – wyszeptał czule, ocierając kciukami, spływające po policzkach łzy. – Oddychaj głęboko. – zrobił razem z nim parę spokojnych, głębokich wdechów, czekając, aż Collen się uspokoi. – Lepiej?

Shane potaknął w odpowiedzi, na co odetchnął z niejaką ulgą. Nie chciał, by rudzielec całkiem się rozsypał. Zwłaszcza przy nim, bo nie wiedziałby, jak sobie z tym poradzić. Może i wyglądał na twardziela, ale w obliczu łez, czuł się całkiem bezsilny.

- To teraz powiedz mi, co się stało.

- Bo… Bo Kade. – w oczach Shane’a znowu pokazały się łzy, które zaraz potoczyły się po zaczerwienionych policzkach.

- Spokojnie. – ponownie otarł mu łzy. – Kade co?

- Bo… Bo Kade. – rudzielec wziął głębszy, urywany wdech.

- Tak?

- Kade mnie zdradził.