Lisek - Rozdział 8

Rozdział 8

 

- Sasuke, na kogo czekamy? – zapytał lisek, po raz chyba setny, poprawiając rękawy swojego nowego, tradycyjnego kimona, które było zrobione z białego, dość sztywnego materiału i wyszywane w złoto-pomarańczowe gałązki i listki. Nastolatek nie był z niego zadowolony. Cały czas narzekał, że materiał jest niewygodny i gryzący, rękawy są zbyt długie i za szerokie, a spód nieprzyjemnie majda mu się między nogami, gdy chodzi.

Sytuacja jednak wymagała, by Naruto prezentował się nienagannie.

Oczekiwali na przybyszów z Piasku. Hokage i Kazekage zawarli bardzo korzystną umowę o wzajemnej współpracy i przyjaźni. Mieli również nadzieje, że w przyszłości do sojuszu przystąpią pozostali Kage.

W końcu Akatsuki było zmartwieniem ich wszystkich.

- Już ci mówiłem. Kazekage przybędzie do Konohy osobiście. Jest to pewnego rodzaju akt zaufania ze strony Piasku. Dlatego nasza wioska chce pokazać się od jak najlepszej strony.

- To dlatego większość ludzi jest tak ładnie poubieranych, a na ulicy są porozwieszane kolorowe wstęgi, kwiaty i lampiony? – zapytał nastolatek, rozglądając się dookoła.

- Zgadza się. – Przytaknął Sasuke, który sam był ubrany w klasyczny strój jonina, jak większość jego towarzyszy broni o tej samej randze. Co prawda, z początku Tsunade planowała, na czas uroczystości, wcielić go w szeregi swojej prywatnej straży, ale uznała, że lepiej jeśli pozostanie przy Uzumakim i będzie miał na niego oko.

W końcu nie wiadomo, jak shinobi Piasku zareagują na jedną z ogoniastych bestii. Nie chcieli kłopotów. Lepiej było pilnować Naruto i w razie potrzeby ratować.

Również przed nim samym.

- Czy później będzie coś dobrego do jedzenia? Jestem głodny, przez te przymiarki nie zjedliśmy obiadu. – mruknął blondyn, układając usteczka w podkówkę. Sasuke musiał przygryźć wnętrze policzka, by się nie uśmiechnąć. Naruto wyglądał naprawdę przesłodko. Aż chciało się go pogłaskać po głowie i za uszami.

Widocznie nie tylko on tak uważał, bo zdarzyło się, że kilkoro z ich znajomych, zwłaszcza dziewczyn, gruchało nad tym, jak Uzumaki ślicznie wygląda, tarmosząc go po uszach i czuprynie. Tego ostatniego Naruto bardzo nie lubił, zwłaszcza, gdy zmuszony był poświęcić tak wiele czasu na ujarzmienie tych swoich ślicznych, złotych kudełków. Dzięki temu układały się w delikatne fale i nie odstawały w każdą stronę.

Lisek wyglądał z nimi słodko i niewinnie. Aż chciałoby się go schrupać.

- Już są, już są! – zapiszczał podekscytowany Naruto, klaszcząc w dłonie i podskakując w miejscu. Uchiha nie przewrócił oczami tylko dlatego, że ten gest odebrałby mu godności. Doprawdy, jego podopieczny czasami był jeszcze taki dziecinny. Sasuke chwilami nie mógł uwierzyć, że lisek ma skończone już osiemnaście lat. Nadal zachowywał się jak małe dziecko.

Na przodzie dość sporej grupy przybyszów z Piasku, szedł mężczyzna, którego twarz przecinały namalowane, fioletowe linie. Ubrany był w formalny strój, a na głowie miał charakterystyczny kapelusz z szerokim rondem, świadczący, że ten oto przybysz, to Kazekage we własnej osobie. Po jego prawej stronie kroczyła wysoka kobieta, której blond włosy związane były w cztery, krótkie, postrzępione kitki.

Temati.

Sasuke miał przyjemność już wcześniej natknąć się na tą przedstawicielką shinobi Piasku i nie mógł zaliczyć tego spotkania do najprzyjemniejszych. Blondynka była uznawana za najbardziej bezwzględną i krwawą kobietę shinobi ich czasu. Do tego znana była jako najpotężniejsza użytkowniczka elementu wiatru.

Jednak to nie ona, ani Kazekage zwracali na siebie największą uwagę.

Po lewej stronie czcigodnego, szedł rudowłosy młodzieniec o jasnozielonych oczach, dość mocno podkreślonych czarną kredką. Poza tym chłopak miał ogon! I wystające spomiędzy włosów zwierzęce uszy, które pasowały kolorystycznie do jego długiego i puszystego ogona w kolorze piasku, z licznymi, czarnymi cętkami.

Ogoniasta bestia.

Sasuke zamrugał zaskoczony wodząc wzrokiem między Naruto, a rudowłosym towarzyszem Kazekage.

Bestia z Piasku zatrzymała się, dostrzegając liska, wstrzymując tym samym cały pochód.

- Co się dzieje, Gaara? – zwrócił się czcigodny do rudowłosego, a podążając wzrokiem za spojrzeniem jasnozielonych oczu, zobaczył Uzumakiego. – Kolejna ogoniasta bestia?

Sasuke nie spodobał się jego ton. Brzmiał zbyt pogardliwie, jak na jego gust. I co miało znaczyć „kolejna”? Czyżby mieli styczność z innymi tworami Mędrca Sześciu Ścieżek?

Rudowłosy powęszył w powietrzu, co Uchiha wywnioskował po jego szybko poruszających się nozdrzach. Młodzieniec chciał podejść bliżej, ale zatrzymał się natychmiast, gdy z gardła liska wydobyło się ostrzegawcze warknięcie.

Sasuke aż sapnął zaskoczony na ten niecodzienny dźwięk.

Naruto zgarbił się i rozchylił usta, ukazując wszystkim szpiczaste zęby drapieżnika. Futro na jego ogonie się zjeżyło, a blizny na twarzy wyraźnie pogrubiły. Oczy natomiast stały się czerwone, ze zwężonymi, pionowymi źrenicami.

Przypominał teraz bardziej zwierzę, niż nastolatka, którego wychował.

Stojący naprzeciwko nich Gaara przybrał podobną postawę i wygląd. Z tym, że nie posiadał blizn na policzkach, a jego oczy nie zrobiły się czerwone, a złote, z małymi źrenicami w kształcie czteroramiennych gwiazd.

Piasek dookoła rudzielca zaczął się podnosić, poruszać koło jego drobnej postaci. Wyglądało to tak, jakby był pod władaniem bestii, chronił jej.

- Shikaku. – stwierdził lisek grubym, wręcz nieswoim głosem, który zjeżył Sasuke włosy na karku. Nie trudno było dosłyszeć się zawartego w nim ostrzeżenia, które chwilę później zostało poparte imponującym pokazem siły. – Naruto otoczyła aura czerwonej, ciężkiej, lepkiej czakry. Z drobnej postaci liska aż buchała energia, przygniatając swoim ciężarem i siłą, otaczających ich shinobi.

Rudzielec odskoczył w tył, podrywając głowę, jak spłoszony koń. Krążące wokół niego drobinki piasku momentalnie opadły.

- Kurama. – Gaara sapnął z wyraźnym zaskoczeniem.

W głowie Sasuke zalęgło się od pytań.

Kurama? Kto to jest Kurama? I dlaczego ta ogoniasta bestia nazwała tak jego podopiecznego? Czemu Uzumaki tak na niego zareagował?

- Co się dzieje, Gaara? – zapytał Kazekage widocznie zaskoczony zachowaniem zielonookiego.

- Kankuro, to dziewięcioogoniasty. – powiedział rudzielec do Kazekage. Uchihę zastanowił fakt w jaki sposób kot, bo takie zwierzę przypominała mu ta bestia, zwraca się do przywódcy Piasku. Wszystko wskazywało na to, że łączyły ich takie same relacje, jak jego i Naruto.

- I to cię tak bardzo zdenerwowało, kociaku? – zapytał łagodnym głosem czcigodny, delikatnie gładząc wystraszonego rudzielca po głowie.

- Ale Kankuro, on jest niestabilny. – niemal wyszeptał zielonooki, wtulając się w bok swojego opiekuna.

- Co znaczy niestabilny? Naruto idealnie nad sobą panuję. – musiał chronić honoru swojego liska. Uzumaki nigdy ich nie zawiódł, nigdy nikogo bezpodstawnie nie zaatakował, ani nie zranił.

- Sasuke. – blondynek sapnął zaskoczony jego słowami, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami, które zdążyły już wrócić do swojego pięknego, błękitnego koloru. – Sasuke. – powtórzył Uzumaki z szerokim uśmiechem, przytulając się do jego boku. Ogon liska poruszał się delikatnie w powietrzu, dając jasno do zrozumienia, jak bardzo ten jest zadowolony ze słów Uchihy i możliwości bycia blisko niego.

- Niestabilny oznacza głównie niesparowany. A biorąc pod uwagę zbliżającą się krwawą pełnię…

- Nie sądzę by była to odpowiednia rozmowa na teraz, a na pewno nie do przeprowadzania jej w obecnym gronie. – Tsunade przerwała Gaarze, zabierając w końcu głos.

- Naturalnie. – przytaknął jej czcigodny. – Wrócimy do tematu później.

- W takim razie pozwólcie, że powitam was w Konoha, shinobi Piasku i ciebie, drogi Kazekage. Mam nadzieję, że nasz sojusz będzie silny i trwały, a nasza współpraca okaże się owocna.

- Ja również mam taką nadzieję. Konoha… - oboje Kage jeszcze długo wymieniali się grzecznościowymi formułkami, które miały pokazać mieszkańcom obu krain, że wszelkie konflikty, spory i krzywdy, jakie miały dotychczas miejsce pomiędzy wioską Liścia a Piaskiem, zostają zapomniane. Rozpoczął się dla nich nowy rozdział, który zaczynali z czystą kartą.

Tak było lepiej dla obu krain.

Sasuke jednak nie słuchał tego, oczy mówią przywódcy. Jego głowę zaprzątała całkiem inne myśli. Co Gaara miał namyśli mówiąc, że Naruto jest niestabilny? I co miało znaczyć, że jest niesparowany? Przecież to określenie odnosiło się wyłącznie do zwierząt. Co prawda Uzumaki nie był w pełni człowiekiem, ale do zwierząt również się nie zaliczał. Był kimś unikatowym, niespotykanym, wyjątkowym. Jego drogim, małym liskiem i jedną z dziewięciu ogoniastych bestii. A one niekoniecznie musiały podlegać ludzkim prawą i obyczajom.

Czy to oznaczało, że jego niewinny podopieczny będzie musiał już wkrótce się związać? I o co chodziło z tą krwawą pełnią? Czyżby rudzielec mówił o tej pełni, gdy raz w roku księżyc stawał się czerwony? Czy on w jakiś sposób oddziałuje na ogoniaste bestie? Nie pamiętał, by przez te lata Naruto zachowywał się podczas nich jakoś specjalnie. Ale może to się zmienia wraz z wiekiem? Przecież lisek nie przyjmował dotychczas również swojej pełnej formy.

Uchiha miał tyle pytań i żadnych odpowiedzi. Czuł się zagubiony, a nie znosił tego uczucia. Kojarzyło mu się z czasami, gdy pozostał sam, po tym, jak Itachi wymordował cały klan i z dniami po odejściu Naruto. W skrócie, nie kojarzyło mu się zbyt dobrze.

Potrzebował odpowiedzi.

Teraz. Zaraz.

Nie mógł czekać.

Możliwe, że coś groziło jego wiosce. Coś groziło jego małemu liskowi. A nie mógł pozwolić go skrzywdzić. Nie mógł go ponownie stracić.

Musiał dowiedzieć się o co chodzi. Nie pozostało mu zatem nic innego, niż przycisnąć Gaarę.

- Nawet się nie waż. – wysyczał mu ktoś do ucha. Sasuke obejrzał się zaskoczony na Hokage, która wpatrywała się w niego uporczywie. – Zabraniam ci się zbliżać do jednoogoniastego. Nasi goście mają cieszyć się wieczorem i zabawą. Nie pozwolę ci ich nachodzić, ani nękać.

Skąd ta kobieta wiedziała? Czytała mu w myślach? O ile dobrze pamiętał to Ino i jej rodzina specjalizowali się w podobnych technikach, a nie czcigodna.

- Słyszałeś, co mówiłam? Nie wolno ci się do nich zbliżać, ani z nimi rozmawiać, chyba, że sami odezwą się do ciebie jako pierwsi. Czy wyraziłam się jasno?

- Tak, Hokage. – przytaknął bezzwłocznie, choć nie był z tego powodu zachwycony.

- A! I jeszcze jedno. Pilnuj, by Naruto również trzymał się z daleka od naszych szczególnych gości.

- Zrozumiałem. – To już mogło stanowić dużo trudniejsze zadanie.

Zwłaszcza, że lisek zniknął, gdy był zbytnio zajęty swoimi myślami.

Brunet rozejrzał się dookoła w poszukiwaniu Uzumakiego lub pozostałości jego czakry. Ruszył jej śladem, skręcając w pobliski zaułek, natrafiając na ścianę. Naruto właśnie ją przeskakiwał, umykając z jego pola widzenia. Sasuke ruszył za nim biegiem, zaciskając mocno szczęki w wyrazie czystej złości i irytacji.

Ten wieczór już chyba nie mógł się gorzej zapowiadać.

A nie. Jednak mógł.

Mogłoby jeszcze padać.