Kłamstwo - Rozdział 10

Rozdział 10

 

Był szczęśliwy. Bardzo szczęśliwy. Szalał wręcz ze szczęścia.

Jego największe marzenie wreszcie stawało się rzeczywistością. Kade go chciał. Właśnie jego. Nie jakąś tam podstarzałą, kłamliwą lafiryndę, czy inną kobietę. Jego.

JEGO!

Wraz ze swoim rudymi włosami, piegami, nieśmiałością w stosunku do obcych, niewyparzoną gębą i złośliwościami z rana.

JEGO! JEGO! JEGO!

Miał ochotę wręcz skakać z radości, co zapewne nie byłoby zbyt dobrze widziane zwarzywszy na sytuacje i miejsce, w którym obecnie się znajdował.

Restauracja Angel była niezwykle szykowna, klimatyczna i pełna klasy. Zarazem nie posiadła tej krępującej sztywności, którą cechowały większość knajp dla snobów, jak zwykł nazywać takie miejsca.

Całe pomieszczenie utrzymywane było w kolorach, bieli, delikatnego różu, srebra i złota. I choć większości osób ich zestawienie wydałoby się kiczowate i mało męskie, trzeba przyznać, że w tym miejscu harmonizowały się one perfekcyjnie. Nie można było odmówić właścicielowi poczucia stylu i dobrego smaku.

Wraz z Alanem siedzieli przy czteroosobowym stoliku w kącie sali, oczekując na ich „randki”. A przynajmniej to Sanders jej oczekiwał. Shane miał mu tylko towarzyszyć i zająć rozmową niechcianą przyzwoitkę w postaci brata kobiety.

- Coś długo ich nie ma. – zwrócił uwagę przyjacielowi, który z nerwów bawił się krańcem śnieżnobiałego obrusu, skubiąc zdobiącą go złotą nitkę.

- Zaraz pewnie będą. – powiedział niepewnym głosem Alan, na co rudzielec prawie parsknął śmiechem. Chyba nigdy nie widział Sandersa w takim wydaniu. Takiego szykownego, poważnego, męskiego, a zarazem niezwykle niepewnego, skrępowanego i wystraszonego.

Gdzie się podział ten głupiutki, przebojowy młodzieniec, za jakiego uważali go wszyscy dookoła? Odpowiedź była niezwykle prosta.

Zakochał się.

Miłość potrafiła z ludźmi zrobić najdziwniejsze rzeczy, zmienić ich nie do poznania. Sam się zresztą o tym przekonał.

Na samo wspomnienie dzisiejszego pocałunku, późniejszych słów Kade’a i ich rozmowy, na jego twarzy pojawiał się szeroki, szczery uśmiech.

O rany! Jest w związku z Kade’em!

Miał ochotę wykrzyczeć to całemu światu.

- A ty co się tak szczerzysz? – zapytał go Alan z podejrzliwym wyrazem twarzy. – Doprawdy, z początku zakładałem, że bawi cię ta cała sytuacja, w jakiej się znaleźliśmy, później, że masz w planach jakiś głupi żart, ale teraz jestem już prawie pewien, że to coś innego. Co się stało?

- Ja i Kade jesteśmy razem. – jego głos stał się aż piskliwy z podekscytowania. – Ale tak naprawdę, naprawdę razem. – dodał, gdy zobaczył niezrozumienie w oczach kompana. – Koniec z udawaniem narzeczonego i podrywaniem lasek. Kade zaproponował mi bycie razem. Na wyłączność. Tak razem, razem. – wiedział, że zachowuje się jak szaleniec podrygując na siedzeniu z radości, ale nie mógł się pohamować. Wręcz kipiał szczęściem i pozytywną energią.

- T-to super. Serio. – wydukał niepewnie Alan, po czym odchrząknął. – Gratuluję. – dodał szybko.

- Nie wyglądasz na szczęśliwego. – jego entuzjazm widocznie zmalał pod badawczym spojrzeniem przyjaciela.

- Wybacz. Ale jakoś jestem sceptyczny do tego wszystkiego. Nie wierzę, że z dnia na dzień Kade zdecydował się zostać twoim partnerem. On nie jest gejem, Shane. I może to cię zaboli, ale czuję się w obowiązku powiedzieć ci, byś na niego uważał. Bo nie wierzę w to jego nagłe zainteresowanie twoją osobą. Wiem, że znacie się z Andersem niemalże od kołyski, ale ludzie stają się nieobliczalni, gdy do czegoś dążą. A Kade z całą pewnością zmierza do określonego celu, jakim jest przejęcie zwierzchnictwa nad firmą.

Collen wiedział, że Alan ma świętą rację, a przynajmniej miałby, gdyby chodziło o jakiegoś innego mężczyznę, a nie o Kade’a. A dlaczego? Ponieważ znał bruneta jak mało kto. Wiedział mniej więcej, czego mógł się po nim spodziewać. I wiedział, że przyjaciel w życiu nie wykręciłby mu takiego numeru dla własnego kaprysu, czy zaspokojenia ciekawości. Bo go kochał. Nawet jeśli nie miłością romantyczną i szaloną, to braterską i przyjacielską. Był tego pewien.

- Wiem, że się o mnie martwisz. – powiedział spokojnie, starannie dobierając słowa. – Jestem ci za to niezmiernie wdzięczny. Naprawdę. Jednak musisz wiedzieć, że ufam Kade’owi, jak mało komu. On mnie nie skrzywdzi. Nawet jeśli po pewnym czasie zdecyduje, że do siebie nie pasujemy, jestem pewny, że będzie wstanie załatwić to tak, by sprawić mi jak najmniej bólu.

- Czyli nie jesteś pewien happy endu? Tego, że będziecie żyli długo i szczęśliwie? – zapytał blondyn z nutką kpiny w głosie.

- Przyganiał kocioł garnkowi. Sam już się widzisz się z Dorą na ślubnym kobiercu, więc się nie czepiaj. – prychnął rozbawiony, wpędzając przyjaciela w zawstydzenie. – A odpowiadając na twoje wcześniejsze pytanie. Nie. Nie jestem pewien, że za pół roku, za rok lub dwa, ja i Kade będziemy nadal razem. Takich rzeczy nigdy nie można przewidzieć. Dlatego zawsze należy pamiętać, że o prawdziwy związek, o miłość należy walczyć, dbać o nią i pielęgnować. Dzięki temu kwitnie, staje się silna i mocna.

- Ładnie powiedziane. Lecz skoro jest, jak mówisz, to dlaczego jest tak wiele rozwodów? Tak wiele zdrad i nieszczęśliwych małżeństw? Nie biorą się przecież znikąd.

- To proste. Większość ludzi nie wie czym jest prawdziwa miłość. Nazywa nią najbardziej błahe, nic nieznaczące miłostki. Natomiast, gdy rzeczywiście natką się na tą szczególną osobę, traktują związek zbyt lekko. Nie dbają o niego. Bo musisz wiedzieć, żeby istniało małżeństwo, para, potrzeba jest do tego, jak sama nazwa wskazuje, dwojga ludzi. Takich, którym naprawdę zależy. Nie można tworzyć związku w pojedynkę. Obie strony muszą tego chcieć.

- Piękne słowa. – spuentował jego wypowiedz jakiś kobiecy głos. Chwilę później w zasięgu jego wzroku pojawiła się dość drobna brunetka o długich, lekko kręconych włosach, spiętych fantazyjnie na czubku głowy. Kilka kosmyków otaczało jej twarz w kształcie serca. Jej oczy były duże i jasnoniebieskie, z psotnym błyskiem, a jednocześnie powagą i inteligencją. Shane był pewny, że pod tą burzą loczków, krył się naprawdę błyskotliwy umysł. – A zatem to jest ten rudowłosy geniusz, o którym mi tyle opowiadałeś? – kobieta zapytała Alana, który szybko się podniósł na jej widok.

- Tak. – Sanders pochylił się i musnął pocałował brunetkę w policzek. – Pozwólcie, że was sobie przedstawię. Dora, to mój przyjaciel Shane. Shane to właśnie Dora.

- Miło mi cię poznać, Alan sporo mi o tobie opowiadał. – kobieta wyciągnęła w jego stronę dłoń, którą zaraz uścisnął.

- Z wzajemnością.

- Mam nadzieje, że w samych superlatywach? – zapytała, patrząc podejrzliwie na Sandersa.

- Jak najbardziej.

- Rany, aż zęby bolą od tego lukru. – odezwał się mężczyzna stojący za Dorą. Shane spojrzał na niego i zamrugał zaskoczony. A następnie parsknął śmiechem.

Tej osoby absolutnie się tu nie spodziewał.

- No tak. Mogłem się spodziewać, że Alanowi chodzi o ciebie. W końcu nikt lepiej niż ty nie potrafi samym wzrokiem sprawić, że człowiek ma ze strachu pełne gacie. – zachichotał rozbawiony, wprawiając tym wyraźnie Sandersa w konsternacje.

- Znacie się? – zapytał ten niepewnie, całkowicie zignorowany przez Shane’a i jego nieoczekiwanego towarzysza na ten wieczór.

- Ta, ty też masz pełne gacie. – prychnął jego rozmówca.

- Wcale, że nie!

- Owszem. Ale nie ze strachu i nie z tej strony. Tak się cieszysz na mój widok? – mężczyzna uśmiechnął się w ten swój drapieżny sposób, taksując całą sylwetę rudzielca swoimi jasnozielonymi, kocimi oczami. – Nie żebym narzekał z tego powodu.

- Znacie się? – Alan spróbował ponownie.

- Ależ skąd. Zapewniam c że to wina wibratora, którego skrywam w tyłku. Mówię ci, daje niezłego kopa. I jest dużo lepszy od tego kija, którego u siebie chowasz. Powinieneś spróbować. – Shane nie dawał za wygraną. Na jego słowa Dora zaczęła chichotać, wyraźnie rozbawiona, a Alan starał się ukryć swoją zarumienioną ze wstydu twarz w dłoniach.

- Samemu to żadna zabawa.

- Proszę, przestańcie, bo mi makijaż spłynie. – przerwała im Dora, zagryzając wargi, by nie roześmiać się głośno. Sanders wstydził się na nich nawet spojrzeć, wyszeptał tylko pod nosem coś, co brzmiało jak „Za jakie grzechy?”.

- Wybaczcie. – uśmiechnął się przepraszająco do Dory i Alana, po czym zwrócił się do wcześniejszego rozmówcy. – Dobrze cię widzieć Cole.

- Z wzajemnością dzieciaku.

 

***

 

Wieczór upływał im w bardzo przyjemnej atmosferze. Poza początkowym przekomarzaniem się, starali się z Colem hamować swoje złośliwości. Nie obyło się jednak bez kilku kąśliwych uwag.

Zwłaszcza, gdy kelner zaproponował im deser, a Shane stwierdził, że ma ochotę na coś mocniejszego i poprosił o Danielsa. Musiał sprecyzować, że chodziło mu o Jacka Danielsa, gdy Cole z zaskoczenia aż zakrztusił się pitym winem.

No i była jeszcze sytuacja, gdy przyznał się, co zamierzał włożyć na tą pseudo randkę.

- Nie. Błagam, powiedz mi, że nie zamierzałeś mi tego naprawdę zrobić. – wychrypiał przerażony Alan. Jego oczy były wielkie jak spodki, gdy spoglądał na niego z jawnym niedowierzeniem.

- Zamierzałem. – uśmiechnął się psotnie.

- Szkoda, że tego nie zrobiłeś. – mruknął rozczarowany Cole. – Zobaczyć cię w motocyklowych butach i ciasnych, skórzanych szmatkach, to byłoby naprawdę coś. Jednak nie wiem, czy byłbym wstanie zdzierżyć ten ciemny makijaż i czarny lakier do paznokci. Doprawdy nie ma nic gorszego od faceta spędzającego przed lustrem tyle samo czasu, co kobiety. Okropność. Do tego nie wiem, czy wiesz, ale to paskudztwo strasznie cuchnie. – brunet wzdrygnął się z obrzydzeniem.

- W takim razie dobrze, że Kade zmusił mnie do zmiany zdania i założeniu zwyczajowego stroju, w przeciwnym razie byłbyś zmuszony zabijać wzrokiem Alena ilekroć ten przysunie się zbyt blisko Dory, siedząc kilka stolików dalej. Och, cóż za strata. – złapał się za głowę z udawanym przerażeniem.

Kade rzeczywiście namówił go do dania sobie spokoju z przebierankami. A raczej dość jednoznacznie wypowiedział się na temat kuszenia każdego zdrowego faceta w zasięgu wzroku. Bardzo mu to pochlebiło. W dość pokrętny sposób, ale zawsze.

- Kim jest Kade? – zapytał nieoczekiwanie Cole. Jego ciemne brwi zmarszczyły się, a źrenice lekko zwęziły. A przynajmniej tak mu się zdawało. W każdym bądź razie, Daniels wyglądał teraz jak drapieżnik polujący na swoją ofiarę.

Niezwykle atrakcyjnie, ale i niebezpiecznie.

- Kade to przyjaciel Shane’a. Znają się praktycznie od zawsze. – pośpieszył Alan z wyjaśnieniami.

- Tak, to prawda. Choć po sposobie, w jaki się poznaliśmy, w życiu byś się nie domyśliłbyś się, że z czasem staniemy się sobie tak bliscy. – zachichotał. – Poza tym Kade, to nie tylko mój przyjaciel. – na jego ustach zagościł szeroki uśmiech. Znowu wracał myślami do dzisiejszego popołudnia.

- No, jak widać, jest też twoją stylistką. – prychnął Cole, rzucając okiem na jego białą koszulę i czarny krawat w prążki.

Shane’a zastanawiało, czy ten wielki i „zły” facet zdaje sobie sprawę, jak bardzo przypomina kota. Nie tylko za sprawą oczu. Poruszał się tak samo, jak to stworzenie, prychał i zachowywał się równie bezczelnie.

Nie żeby zaczął się wylizywać na środku restauracji, po prostu chodził własnymi drogami i miał gdzieś, co myślą o nim inni. Miał również w sobie coś tajemniczego, władczego, podobnie, jak koty.

- Nie, Kade nie jest moją stylistką, już nie. Po prostu jesteśmy parą.

- Ja i ty? Rany, szybki jesteś. – jedna z ciemnych brwi bruneta uniosła się do góry w kpiącym wyrazie. Collen nie mógł się nie zaśmiać.

- Nie. Ja i Kade.

- Nie wiedziałem, że jesteś z kimś związany. – ton Cole’a przestał być prześmiewczy, a stał się poważny, a nawet lekko surowy i naglący. Tak, jakby oczekiwał od niego natychmiastowych wyjaśnień. Nie spodobało mu się to.

- To świeża sprawa. – wtrącił się szybko Alan, zapewne chcąc ratować sytuację, bo atmosfera pomiędzy Danielsem a Collenem stawała się wyraźnie napięta. – Właściwie zeszli się dopiero dzisiaj. Wiecie, to dość zabawna historia. Shane miał udawać narzeczonego Kade’a, by ten przez nikogo nie podejrzewany, mógł się umawiać z małżonką swojego szefa. Parę buziaków, przytulanek i Andersowi wreszcie otworzyły się oczy.

- I ty naprawdę sądzisz, że nawrócisz heteryka? – zakpił Cole, nie spuszczając wzroku z Shane’a.

- Może tak, a może nie. Poza tym nie wydaje mi się, by to była twoja sprawa. – głos rudzielca stał się ostry, nieprzyjemny.

- Owszem, moja.

- Tak? A kto ją nią uczynił? Z całą pewnością nie ja.

- Sam uczyniłem z tego moją sprawę. – Daniels niemal warknął, przez co Alan odsunął się gwałtownie od stołu, niemal spadając z krzesła. Na Shane’ie jednak nie zrobiło to większego wrażenia. – Nie będę cię okłamywał. Podobasz mi się, bardzo. Do tego nie da się ukryć, że cię lubię. Lubię twoje poczucie humoru. Do tego dogadujemy się całkiem dobrze. No i co najważniejsze, nie boisz się mnie. To chyba zrozumiałe, że rozważałem swoje szanse, prawda? – powiedział Cole bez ogródek, wprawiając go tym w osłupienie. Naprawdę nie spodziewał się usłyszeć czegoś takiego.

W życiu.

Nie od kogoś pokroju Danielsa. Ale z drugiej strony nigdy nie spodziewał się usłyszeć tak od Kade’a.

- Jakie to przykre, braciszku. Spotkałeś swój ideał, a on jest już zajęty. Co zamierzasz teraz zrobić? – spytała Dora między kęsami ciasta marchewkowego z ciemną czekoladą.

- To, co uczyniłby każdy prawdziwy łowca, zaczaję się i poczekam na odpowiedni moment do ataku. – brunet odparł całkiem szczerze, pesząc go tym jeszcze bardziej.

Nie zdawał sobie sprawy, że wpadł Cole’owi w oko. Ani, że ten nie zamierzał rezygnować z podboju, nawet wiedząc, że Shane jest już zajęty. Nie miał pojęcia, jak powinien na to zareagować, co powiedzieć.

Bo może mu się tylko zdawało, ale brzmiało to tak, jakby Daniels z góry zakładał, że uda mu się go odbić Kade’owi albo, że jego związek z Andersem już wkrótce się rozpadnie.

A przecież to nie było możliwe.