Kłamstwo - Rozdział 17

Rozdział 17

 

- Nie, to wcale nie tak. To wszystko nie tak. – załamany Kade, potarł twarz dłońmi. – Muszę mu to wyjaśnić. To wcale tak nie było.

- Chcesz powiedzieć, że nie zdradziłeś Collena? – na twarzy jego matki malowało się zmieszanie. Kobieta chyba się pogubiła i nie wiedziała co o tym wszystkim myśleć.

Anders wcale się jej nie dziwił. Sam był tym trochę zdezorientowany, a przecież jakby na to nie patrzeć, był uczestnikiem całego zdarzenia. Wiedział tylko, że zależało mu na Shane’ie, jak na nikim wcześniej. A to ostatnie z Lucy… To było zwyczajne pożegnanie. Definitywne zakończenie ich romansu.

- Nie. Tak. O rany! To jest trochę pogmatwane. – odchylił się i oparł głowę na oparciu starego fotela. Znajdowali się w salonie ich rodzinnego domu. Matka zaciągnęła go siłą do środka, mówiąc, że nie będzie z nim dyskutowała na dziesięciostopniowym mrozie. Kazała mu się rozebrać i usiąść w salonie, a sama zniknęła w kuchni, z której wróciła dopiero po kilku minutach, niosąc dwa kubki parującej herbaty. I nie musiała nawet podchodzić, by Kade poczuł, że kobieta przyrządziła swoją sławetną herbatę imbirową.

Nie pociągnęli wtedy dalej rozmowy. Anders zbyt dobrze znał swoją rodzicielkę, by wiedzieć, że ta jedynie zgromi go wzrokiem i znowu wyjdzie bez słowa. Zdaniem jego matki, poważne rozmowy powinno się odbywać przy gorącej kawie lub herbacie i kawałku ciasta. Kade nie miał pojęcia kiedy i w jakim babskim czasopiśmie to wyczytała, ale trzymała się tego zębami i pazurami, przestrzegając jak dziesięciu przykazań.

Pod nieobecność kobiety miał możliwość spokojnie rozejrzeć się po pokoju. Nic się tu nie zmieniło. Te same stare, funkcjonalne meble, mające na celu bardziej wygodę użytkownika, niż elegancki, ekskluzywny wygląd, jak to było w jego mieszkaniu. Stary telewizor, który pamiętał lepsze czasy i ręczne robione serwetki oraz narzuta. Kilka porcelanowych figurek stojących na kredensie i srebrna zastawa, którą kupił mamie na ostatnie urodziny. Swoją drogą dopiero teraz zauważył, jak bardzo nie pasowała do tego miejsca. Mama widocznie chciała sprawić mu przyjemność, układając ją na widoku. A może zwyczajnie chwaliła się nią sąsiadkom. Nie, to nie było w stylu jego mamy. Może i się nią chwaliła, ale w kontekście, że jej syn miał dobrą pracę i nie szczędził pieniędzy na rodzinę, kupując jej drogie prezenty. Tak, to było bardziej w stylu jego rodzicielki.

- Zdradziłeś Shane’a? – zapytała mama, pochylając się w jego stronę, nad niskim blatem stolika. Dopiero teraz zauważył, że odpłynął myślami.

- Tak. Zdradziłem swojego partnera. Ale nie tak, jak on myśli, że to zrobiłem. – dodał pośpiesznie.

- A skąd możesz wiedzieć, co on myśli? Rozmawiałeś z nim o tym? – Kade zacisnął zęby, uciekając wzrokiem w bok. – Po twojej minie poznaje, że nie. Więc skąd możesz wiedzieć, co myśli Shane? Nie wiesz tego. – wycelowała w jego stronę oskarżycielsko palcem.

- Porozmawiam z nim. Wytłumaczę mu…

- Nie. – przerwał mu głos brata. Nawet nie zauważył kiedy Ian wszedł do środka. Gdyby nie jego głos, zapewne nie zauważyłby go, dopóki nie chciałby wyjść z pokoju i zderzył się z nim w przejściu.

- Nie. – powtórzył Ian. – Nie zbliżaj się do niego. – rzucił nim wyszedł. I tyle go widzieli.

- Twój brat ma rację. Zostaw Shane’a w spokoju. Już dość namieszałeś. Pozwól, by teraz ktoś inny o niego zadbał.

Spojrzał na mamę spod łba, niezadowolony z jej słów. Ale jak miał jej wytłumaczyć, że rudzielec jest dla niego naprawdę ważny? Zależy mu na nim. I nie ma zamiaru pozwalać komuś innemu zajmować się JEGO partnerem. To nie wchodziło w grę. Wyjaśni wszystko Shane’owi i przeprosi go. Możliwe, że kochankowi zajmie pewien czas wybaczenie mu, ale znowu będą razem. Shane nie mógł tak po prostu go zostawić, odciąć się od niego. Nie mógłby przekreślić tych wszystkich wspólnych lat.

Nie mógłby.

Prawda?

 

***

 

- Może chcesz jeszcze dokładkę? – spytała babcia, stając koło niego z wazą pełną „śmieciówki”, jak nazywał tą warzywną zupę, w której znajdowała się chyba połowa zawartości lodówki. Shane skrzywił się, czując przesyt.

- Nie, dziękuję. Jeśli zjem jeszcze choć odrobinę to pęknę. – poklepał się po płaskim brzuchu.

- Nie gadaj głupot, młody człowieku. Wyglądasz, jak sama skóra i kości. Tak to jest, gdy żywi się tylko tym przetwarzanym chemicznie, miastowym jedzeniem, a nie tym, które samemu się wyhodowało. – rzucił dziadek. Na jego bujnym, siwym wąsie osiadła część zawartości jego półmiska, rozbawiając Shane’a. Te „koraliki” z marchewki i ziemniaka wyglądały przezabawnie, poruszając się, gdy staruszek mówił. Rudzielec przygryzł wargę, by nie parsknąć śmiechem. Co było naprawdę dużym postępem. Jeszcze kilka dni temu musiał zmuszać się do wykrzywienia warg w czymś na kształt uśmiechu.

- Nie gadaj głupot stary głupcze. – powiedziała babcia, dolewając dziadkowi zupy. – I wytrzyj się, bo twój wnuk zakrztusi się własnym śmiechem, patrząc na twoją brudną facjatę. A co ja zrobię z tobą sama, gdy padnie? Umarłabym z nudów, zamęczona twoim ciągłym gadaniem.

- Nie brzęcz, kobieto. – staruszek machnął ręką, jakby odganiał natrętną muchę. – Mówię ci synu, nie ma nic lepszego, niż ziemniaki, które się własnoręcznie kopało i owoce z drzew, które się samemu sadziło. Zapewniam cię, że wszystko, co znajduje się w tej zupie, pochodzi z naszego ogródka. – uderzył pięścią w wypiętą dumnie pierś.

Shane uśmiechnął się złośliwie, wyławiając z zupy czarną kulkę.

- Pieprz też? – nie mógł się powstrzymać.

- Co? – dziadek zamrugał zaskoczony, a później wydął pełne, szerokie wargi i zmarszczył czoło. – Ty, smarku nie bądź taki mądry. – pogroził mu palcem ze srogą miną, ale Shane nie wziął tego na poważnie. Jego dziadek często srożył i warczał, ale nigdy nie widział, by podniósł na kogoś rękę. Nazwałby go potulnym, jak baranek, gdyby nie ten jego parszywy charakter.

- Daj już chłopakowi spokój. – ofuknęła go babcia, zdzielając męża ścierką w ramie. – Zamiast tego ruszyłbyś się i przyniósł drwa, bo w kominku dogasa.

- Ja pójdę.

- Ty siedź. Pomożesz mi w kuchni. – zatrzymała go, gdy się podnosił z krzesła.

- To nie problem. Mogę najpierw narąbać drewna, a później pomóc ci w kuchni. – zapewnił, pośpiesznie, gdy zobaczył błagalny wzrok dziadka. Ten stary wyjadacz doskonale wiedział, jak z nim pogrywać i niejednokrotnie to wykorzystywał. A on nie miał serca mu odmawiać. Przeważnie.

- No właśnie. Młody jest. Sprawny. Ma dużo siły. A ja stary jestem. Och! I jak bardzo bolą mnie kolana. – pomasował się po jednym. – Przecież mówiłem ci, jak bardzo mnie bolą. – tym razem spojrzał błagalnie na małżonkę, która odpowiedziała jedynie uniesieniem do góry jednej brwi. – No przecież mówiłem, że mnie boli. – brew podjechała jeszcze wyżej.

Shane zachichotał w otwartą dłoń. Uwielbiał przekomarzania dziadków. Mógł na to patrzeć całymi godzinami i nigdy mu się nie nudziło.

- Dziadku. – odchrząknął, starając się zdusić cisnący mu się na usta uśmiech. – Jesteś pewien? Dałbym głowę, że widziałem cię dzisiaj, goniącego jednego z kotów pani Smiphers.

- Ten wstrętny futrzak przychodzi załatwiać się w moim warsztacie! Musiałem mu dać nauczkę! – oburzył się mężczyzna, czerwieniejąc gwałtownie na twarzy, gdy zrozumiał, że dał się podpuścić. – Wyhodowałem żmije na własnej piersi.

Rudzielec wybuchnął śmiechem, odrzucając głowę do tył. Nie mógł zobaczyć, jak dziadkowie spoglądają na siebie znacząco, a w kącikach ich starych, mądrych oczu, czają się łzy radości.

 

***

 

Kade leżał na łóżku z założonymi pod głowę rękami. Wpatrywał się w śnieżnobiały sufit. Pamiętał, że gdy był tu ostatnio, w czasie wakacji, farba łuszczyła się, pożółkła, a nawet zaczynała gdzieniegdzie odpadać. Teraz sufit i ściany wyglądały na czyste i świeżo pomalowane. I nie tylko jego pokój tak wyglądał. Cały dom wyglądał, jakby przeszedł gruntowny remont. Ian musiał mieć tej jesieni naprawdę dużo roboty. Bo wątpił, by pozwolił komuś innemu się tym zająć. Jego brat traktował sprawy domu i gospodarstwa bardzo osobiście. Jako swój obowiązek. Właściwie to traktował tak wszystkie sprawy związane z ich rodziną.

I za to Kade go jednocześnie kochał jak i nienawidził.

Ian po śmierci ojca przejął na siebie większość obowiązków związanych z prowadzeniem gospodarstwa. Starał się też zastąpić mu ojca, przez co bywał czasami zbyt surowy i oschły. Kade to doskonale rozumiał. W wieku, gdy większość chłopaków mówiła, że dziewczyny są nudne i głupie, bo nie lubią się bawić żabami i zajmowała się podrzucaniem koleżankom płazów do plecaków, jego brat harował ciężko na ich utrzymanie, cudem godząc prace z nauką.

Podziwiał go za to.

Jednak czasami marzył o tym, by mieć starszego brata, a nie zastępczego ojca. Chciał brata, z którym dzieliłby sekrety. Z którym mógłby porozmawiać o problemach w szkole, o meczu piłkarskim, czy nawet o swoim pierwszym razie. Marzył o bracie, który byłby jego przyjacielem i opiekunem. Ian zwykle go ignorował, dopóki czegoś nie nabroił lub nie był mu potrzebny przy zwierzętach.

I to miał mu za złe. Za to go nienawidził.

A także za to, że jego brat miał na tyle wielkie jaja, by podejść do Shane’a, który odśnieżał podjazd i bez pardonu go przytulić. Nie zważał nawet na krzyki, groźby i narzekania rudzielca, który po chwili rozbeczał się i wtulił w szerokie ramiona Iana.

A on co? Stał w oknie i gapił się, jak Ian przytula jego „byłego” partnera.

Tak bardzo go za to nienawidził.

Nienawidził go za to, że Shane z nim rozmawiał, pozwalał się obejmować. Ostatnio nawet uśmiechał się w jego towarzystwie. Jak można było się uśmiechać w obecności Iana? Przecież jego brat nie posiadał w sobie choćby grama poczucia humoru.

Collen pozwalał Ianowi być tak blisko siebie, a jemu…

Gdy Kade podszedł do rudzielca bliżej, niż na pięćdziesiąt kroków, Shane automatycznie uciekał. Chował się przed nim z takim wyrazem twarzy, jakby się go bał. Albo raczej jakby bał się, że zatłucze mu dziadka harmonią. Ze strachem, wyrzutem, smutkiem, gniewem… Z tyloma negatywnymi emocjami. A jeszcze tak niedawno na jego widok, tą słodką, bladą, piegowatą twarzyczkę rozjaśniał szeroki uśmiech.

To tak bardzo bolało.

Świadomość, że tak bardzo zranił swojego partnera, przyjaciela, rozrywała jego duszę na strzępy. Zniszczył ich związek. Roztrzaskał zaufanie, którym darzył go Shane. A teraz nie miał go nawet jak przeprosić. Chyba już wszystkiego próbował.

Dzwonił do niego, pisał, próbował rozmawiać. Wysłał mu nawet prezenty. Kwiaty, czekoladki, kosz owoców. Wszystko do niego wróciło w nienaruszonym stanie.

Nie miał pojęcia, co mógł jeszcze zrobić.

A sprawa wyglądała coraz gorzej.

Zwłaszcza, że tego popołudnia do Collena przyjechał gość, którego za nic w świecie się nie spodziewał. A powinien, bo mężczyzna tylko czekał, aż powinie mu się noga, by wkroczyć do działania i zagarnąć ślicznego rudzielca. Z tym, że tym razem, Kade nie był wstanie zrobić nic, by powstrzymać Danielsa.

 

***

 

Shane wyprostował się znad łopaty, słysząc w pobliżu trzaśnięcie drzwiami samochodu. Zamrugał zaskoczony, widząc znajomą sylwetkę zmierzającą w jego stronę.

- Cole! – uśmiechnął się szeroko na jego widok. – Miło cię widzieć. Co cię do nas sprowadza?

- Czołem, dzieciaku. – mężczyzna zamiast przyjąć wyciągniętą dłoń, przyciągnął go do mocnego uścisku. – Byłem ciekawy co u ciebie słychać. Co prawda rozmawialiśmy w Wigilie i wszystko wydawało się ok, ale wolałem naocznie się o tym przekonać.

- To miło z twojej strony. – powiedział, rozczulony troską przyjaciela. Daniels przejechał dość długą drogę, by sprawdzić, co u niego. To było naprawdę miłe. Aż cieszył się, że na dworze było dostatecznie zimno, bo ciemnoróżowe rumieńce mógł zrzucić na karby zmarznięcia i zmęczenia.

- W końcu miły ze mnie facet. – Cole puścił mu oczko.

- W to nigdy nie wątpiłem. Zwłaszcza, gdy na budowie nasłuchałem się epitetów i wszelkiego rodzaju przezwisk i gróźb pod twoim adresem. – potaknął z rozbawieniem wypisanym na twarzy.

- Nie moja wina, że pracuję z idiotami, którym trzeba po dziesięć razy powtarzać to samo. – wzruszył ramionami.

- Taaak? To dlatego nazywają cię poganiaczem niewolników, maszyną i dupkiem bez skrupułów?

- Mój ojciec powinien uważać, co mówi w twojej obecności. – Cole wyglądał na oburzonego tym, co usłyszał.

- A skąd wiesz, że to właśnie on cię tak nazwał? – jego policzki zapiekły jeszcze mocniej, gdy Daniels pochylił się w jego stronę, stając z nim niemal nos w nos. Z tej odległości mógł dostrzec ciemniejsze plamki w jego zielono-żółtych oczach.

- Bo tylko on ma na tyle odwagi, by powiedzieć mi to w twarz i ujść z tego cało.

Parsknął śmiechem, czując, jak łzy rozbawienia napływają mu do oczu.

- Jesteście niemożliwi. – ściągnął wełniane rękawiczki i otarł oczy wierzchem dłoni. – Aż rozbolały mnie policzki od tego ciągłego uśmiechania.

- Zawsze do usług. – na twarzy Danielsa pojawił się pełny uśmiech, który całkowicie zmienił jego twarz. Cole należał do grona mężczyzn, którzy rzadko uśmiechają się całymi sobą, ale kiedy już to robili, wyglądali tak, że aż człowiek zamierał oczarowany tym widokiem.

Shane zagapił się na jego twarz, czując, że nie może oderwać od niej wzroku. Cole się uśmiechał. Naprawdę uśmiechał. Nie był to półuśmiech, czy krzywy uśmieszek, przez który wyglądał, jak seksowny pirat. To był pełen, szczery uśmiech.

- Wow. – wyszło z jego ust wbrew niemu.

- Co? – uśmiech zszedł z twarzy starszego mężczyzny. Wyglądał na zdziwionego, a nawet lekko zaniepokojonego jego reakcją.

- Powinieneś częściej się uśmiechać. – powiedział, nadal nie odrywając od niego wzroku. Nadal był pod wpływem tego niecodziennego widoku.

- A zgodzisz się ze mną umówić, jeśli obiecam uśmiechnąć się na koniec randki? – Shane prychnął kpiąco na ten tani chwyt. – No co? Musiałem spróbować.

- Na twoim miejscu wymyśliłbym coś lepszego.

- Wiesz, potrafię być bardzo kreatywny, gdy wymaga tego sytuacja. – w oczach Cola pojawiło się coś drapieżnego, coś, co powodowało u Shane’a dreszcze i gęsią skórkę, która nie miała nic wspólnego z niską temperaturą. Przełknął głośniej ślinę, czując się nagle niepewnie. Niczym zwierzyna łowna stojąca tuż przed niebezpiecznym drapieżnikiem. Nawet nie drgnął w obawie, że ten rzuci się za nim w pogoń.

- Jestem tego pewien. – udało mu się wykrztusić przez zduszone gardło. Oblizał nagle wyschnięte wargi, wcale nie zaskoczony, gdy kocie oczy podążyły za ruchem jego języka.

- Kto przyszedł? – usłyszał za sobą głos dziadka. W duchu podziękował staruszkowi, że się pojawił i ściągnął na siebie wzrok tych magnetycznych oczu, uwalniając go spod ich wpływu. Te oczy były zbyt niebezpieczne. Przez nie pragnął tak wielu rzeczy. Zbyt niebezpiecznych i niewłaściwych rzeczy.

- Dzień dobry. Nazywam się Cole Daniels. – przedstawił się mężczyzna zwracając się do jego dziadka, a Shane pluł sobie w brodę za swoją słabość. To on powinien dokonać prezentacji. Tego wymagało dobre wychowanie.

- Dziadku, to jest ten kolega, o którym ci opowiadałem. Czasami współpracujemy przy niektórych projektach. – otrząsnął się szybko. – Cole, to jest mój dziadek. Edward Norton. Cole przyjechał sprawdzić, jak się trzymam. Chyba bał się, że popadam w depresje. – uśmiechnął się krzywo, próbując zażartować.

Staruszek przyjrzał się uważnie brunetowi spod swych krzaczastych, zmarszczonych brwi. Co było dziwne, Daniels automatycznie wyprostował się pod obstrzałem wodnisto niebieskich oczu dziadka, jakby starał się lepiej wypaść podczas oględzin. I musiały one wypaść pozytywnie, bo dziadek potaknął, a jego czoło z lekka się wygładziło.

- To bardzo miło z jego strony, prawda Shane? – zagadnął staruszek.

- Jak najbardziej. – przytaknął, uśmiechając się, gdy Cole wyraźnie się odprężył i odetchnął.

- To czemu trzymasz gościa na dworze? Proś go do domu. Ach wy młodzi, za grosz kultury. Za moich czasów… - głos staruszka cichł z każdym słowem, gdy staruszek wrócił do środka.

- Na co czekasz? Dostałeś zaproszenie od mojego dziadka, a to wiele znaczy. – powiedział, gdy zobaczył, że Daniels wyraźnie się wacha przed przekroczeniem progu niedużego, wiejskiego domku.

- Spotkał mnie wielki zaszczyt. – Cole próbował zażartować, ale jego uśmieszek wyglądał niepewnie, a usta zadrżały w kącikach. Kto by pomyślał, że do przestraszenia tego wielkiego, złego faceta wystarczy podstarzały farmer z laską?

- Owszem. Jesteś dopiero drugim facetem spoza wsi, którego wpuścił do domu. – próbował dodać mu trochę otuchy, klepiąc go po plecach.

- A kto był pierwszym? – brunet spojrzał na niego przez ramie.

- Mój ojciec.

- W takim razie obracam się w doborowym towarzystwie. – spojrzenie Cola się wypogodziło. Zniknęły z niego starach i niepewność, zastąpione przez rozbawienie i radość. Wszystko jednak powróciło w chwili, gdy tuż po przekroczeniu progu stanął twarzą w twarz z chmurnym spojrzeniem dziadka.

- Przyznaj się młody człowieku, potrafisz grać w szachy?

- T-tak. – wydukał niepewnie Daniels, jakby to był jakiś test, a on stał sam oko w oko z komisją egzaminacyjną.

- To dobrze. Dotrzymasz mi towarzystwa przy partyjce. A wiedziałeś, że szachy wymyślił pewien…

Shane zdusił śmiech na widok przerażonej miny Danielsa.

Coś czuł, że czekało ich naprawdę ciekawe popołudnie.