Lisek - Rozdział 3

Rozdział 3

 

Wokół panował chaos. Zewsząd dochodziły krzyki, płacz i jęki bólu. Wioska Liścia była niemal doszczętnie zniszczona.

Nie wiadomo skąd pojawił się pewien mężczyzna, który przedstawił się jako Madara Uchiha i zażądał zadośćuczynienia za szkody, jakie poniósł jego klan za sprawą trzeciego Hokage. Po zobaczeniu Sasuke, zażyczył sobie również wydania mu ostatniego dziedzica sharingana. A usłyszawszy od Tsunade negatywną odpowiedz, starał się przekabacić Sasuke na swoją stronę. Opowiedział mu, jak to Itachi został przez przywódcę wioski zmuszony do wymordowania swojej rodziny, oszczędzając jedynie swojego małego braciszka, przez co został ukarany za niesubordynację i wygnany. Młody Uchiha nie wierzył jednak jego słowom. Wiedział, jak historia naprawdę się przedstawiała, brat wyjawił mu wszystko na łożu śmierci, a po powrocie potwierdziła również piąta Hokage. To prawda, że Itachi wymordował cały klan na zlecenie przełożonego. Zrobił to jednak dlatego, bo ich rodzina planowała powstanie przeciwko Wiosce Liścia, a on zbyt mocno ją kochał by im na to pozwolić. Po wszystkim odszedł. Nie chciał by wieść o zdradzie rodziny Uchiha dotarła do uszu mieszkańców. Nie pragnął splamienia honoru ich klanu, co odbiłoby się na jego małym braciszku, którego kochał ponad wszystko.

Madara, gdy zrozumiał, że nie uda mu się przeciągnął Sasuke na swoją stronę, zaatakował wioskę. Mieszkańcy bronili się dzielnie, nie mieli jednak szans z miażdżącą siłą mężczyzny. Gdzie okiem sięgnąć otaczały ich jedynie gruzy. Tylko tyle pozostało po niegdyś pięknych budowlach. Wszędzie leżały ciała martwych, bądź nieprzytomnych shinobi jak i zwykłych cywili. Jedynymi zdolnymi do walki z przeciwnikiem byli w tym momencie Kakashi i właśnie młody Uchiha. Tylko oni byli wstanie oprzeć się w pewnym stopniu mocy sharingana Madary. Zapewne dlatego, że sami go posiadali. Nie był jednak on równie mocno rozwinięty.

Kakashi klęczał na kolanach, oparty na jednej dłoni. Nie mógł ustać na chwiejnych nogach. Z jego przeciętego blizną oka sączyła się krew, świadcząc o nadużyciu sharingana. Już wkrótce będzie musiał je ukryć, przez co pozostanie bezbronny. Jedyną ich nadzieją w tej chwili był Sasuke, który starał się stać prosto pomimo mocno okaleczonego uda. W jego stanie nie miał co liczyć na przywołanie susanoo. Pozostawało mu zatem chidori. Atak był jednak zbyt słaby, żeby wyrządzić krzywdę tak doświadczonemu wojownikowi.

Czuł, że nie da już dłużej rady. Kończyła mu się czakra, a utrata krwi dodatkowo go osłabiała. Sam Madara nie okazywał jednak większych oznak zmęczenia.

Nie wiedział już co ma robić. Zaczynał się już godzić z myślą, że nie przeżyje tej walki. Miał jednak nadzieje zabrać tego skurwysyna ze sobą. Ruszył na niego. Ciął kataną przez jego pierś. Ostrze przecięło powietrze o minimetry od celu. Starszy Uchiha wybił mu je z ręki, posyłając ostrze kilka metrów w bok. Sasuke czuł rękę mężczyzny zaciskającą się na jego szyi.

- Wiesz, nawet cię lubię. Przypominasz mi trochę mnie samego, gdy byłem w twoim wieku. Też nie wiedziałem kiedy się poddać. – mężczyzna uśmiechnął się do niego uśmiechem, który zapewne miał być sympatyczny, bądź ironiczny sądząc po krzywym wygięciu ust.

- Zamknij się. – wysyczał przez zaciśnięte zęby, starając się rozluźnić uchwyt mężczyzny, na co ten odrzucił głowę do tył i zaśmiał się okrutnie.

- Naprawdę cię lubię. Dlatego pozwolę ci mieć swoje ostatnie słowo. To wspaniałomyślne z mojej strony, nie sądzisz? Nie każdemu na to pozwalam. Ale skoro jesteśmy krewnymi… Mogę ci na to pozwolić.

- Chrzań się! – warknął, kopiąc mężczyznę. Ten ponownie się roześmiał.

- Tylko tyle? Nie chcesz się z nikim pożegnać? Nie masz żadnych przyjaciół, ukochanej? Och, jakie to smutne, aż się wzruszyłem. – udał, że wyciera wyimaginowaną łzę.

Sasuke stanęła przed oczami uśmiechnięta twarz o oczach koloru letniego, bezchmurnego nieba i włosach koloru dojrzałej pszenicy. Za nim przyszedł zapach lasu i słońca. Zamknął oczy. Czuł, jak ciemność w jego sercu niknie, a pustkę wypełnia ciepło i spokój, płynące ze wspomnienia tej drogiej mu osoby.

Pamiętał jak uczył małego liska mówić, czytać, pisać. Jak wspólnie się bawili i sprzeczali. Widział we wspomnieniach ich wspólne pieczenie ciast, które zwykle kończyło się zakalcem i zabrudzoną kuchnią, ale dostarczało niemiłosiernie wiele zabawy, gdy obrzucali się mąką. Ich wspólne pielenie grządek i jego udawana złość, gdy gonił brudnego malca po całej posiadłości, chcąc zagonić go do kąpieli. Wspólne spacery i zbieranie leśnych owoców. Pływanie w stawie przy wodospadzie i wygłupy na łące. Wzajemne opatrywanie ran i otarć. Ich treningi i zabawy. Wspólne zasypianie i wstawanie. Pocieszanie malca, gdy ten się czegoś bał lub było mu smutno. Uczucie jakie dawało trzymanie w swoich ramionach tego ciepłego ciałka. Ta ufność z jaką się w niego wtulało. Mój mały lisek. Tak bardzo cię kocham.

- Kocham cię. – szepnął z delikatnym uśmiechem. Otworzył powoli oczy i zamglonym wzrokiem, spojrzał w przestrzeń.

- Słucham? – zapytał zaskoczony Madara.

- I przepraszam.

- O czym ty człowieku chrzanisz? Zaatakowałem twoją wioskę. Zabiłem wielu jej mieszkańców. Mam zamiar zabić ciebie, a ty mnie przepraszasz? – mężczyzna szarpał młodzieńcem w przód i w tył przy każdym słowie, niczym bezwładną marionetką.

- Nie mówię do ciebie, złamasie! – młody Uchiha ocknął się i spojrzał na przeciwnika z jawną nienawiścią, za to, że wytrącił go z tak przyjemnych wspomnień. Pragnął pogrążyć się w nich ponownie i zostać tak już na zawsze. Powrócić do świata, gdzie otaczały go miłość, szczęście, światło i ciepło. Gdzie ponownie mógł być ze swoim małym liskiem.

Madera stracił w końcu cierpliwość. Patrzył na swojego ostatniego krewnego ze złością malującą się na jego zapewne kiedyś atrakcyjnej twarzy.

- Dość tego! Jeśli nie chcesz gadać, to nie. Miałeś swoją szanse.

- Kocham cię, Naruto! – krzyknął, zanim poczuł, jak palce mężczyzny zaciskają się coraz mocniej na jego szyi. Dusiły go. Po mimo nadchodzącej śmierci, Sasuke był szczęśliwy. Jeśli miał umrzeć, to tylko z myślą, że wyznał co czuje.

Może lisek kiedyś ten się o tym dowie? Miał taką nadzieje.

Zamknął oczy, czując, że zaczyna mu się kręcić w głowie, a obraz się zamazuje.

Usłyszał warczenie, które dobiegało jakby w oddali. Ręka ściskająca jego szyję zniknęła. Upadł na ziemie charcząc i krztusząc się. Z trudem łapał oddech. Nagły wybuch i fala uderzeniowa jaka po nim przyszła, odrzuciły go w tył. Szybko się pozbierał i otaksował wzrokiem okolice, rozmasowując obolałą szyje, na której już zapewne pojawiało się zasinienie. Ujrzał Madarę, który walczył z ogromnym lisem. Stworzenie było majestatycznie piękne i przerażające zarazem. Było dwukrotnie większe od dorosłego mężczyzny. Jego sierść o kolorze miedzi była puszysta i lśniąca. Czerwone oczu z pionowymi źrenicami, obramowane były czarnym futrem, którego pasmo ciągnęło się aż do niespotykanie długich, jak na lisa uszu. Nie to było w nim jednak dziwne. Najbardziej zadziwiający był ogon zwierzęcia, a raczej ogony. Bo stworzenie miało ich aż dziewięć. Dziewięć długich, wspaniałych ogonów, które ze świstem przecinały powietrze, przy każdym ataku zwierzęcia. Oczy Sasuke rozszerzyły się z zaskoczenia, gdy w pysku stworzenia skumulowała się czarno - błękitna kula czakry, która wystrzeliła prosto w zaskoczonego obrotem spraw mężczyznę. Cudem uniknął ataku, odpowiadając natarciem. Ten lis na pewno nie był zwyczajnym zwierzęciem.

 Sasuke odwrócił wzrok od walczących, gdy poczuł dotyk czyjejś dłoni na ramieniu. Koło niego kucała piąta Hokage. Wykorzystując nieuwagę ich przeciwnika, zajęła się opatrywaniem rannych przy pomocy tych swoich dziwnych ślimaków i medycznych ninja, którzy przeżyli. Widać było, że sama Tsunade jest wykończona. Nie zważała jednak na swoje dobro. Starała się uratować jak najwięcej osób. Taki był przecież jej obowiązek jako Kage. Dbanie o mieszkańców swojej wioski do samego końca.

- Daj, opatrzę cię. – położyła dłoń na jego rannej nodze. Szybko ją odtrącił. Nie lubił, gdy ktoś go dotykał.

Ktoś poza Naruto.

- Są inni, którzy bardziej potrzebują pomocy.

- Nie bądź uparty. Możemy potrzebować twojej siły, gdy ta bestia rozprawi się ze starym Uchihą. Nie wiemy, czy wtedy nie obróci się przeciw nam.

- Co to w ogóle jest. – ruchem głowy skazał na wielkie stworzenie.

- Sądzę, że to jedna z ogoniastych bestii.

- Sądziłem, że to tylko legendy. – nie krył swojego zaskoczenia. Jako dziecko uwielbiał bajki i legendy o mędrcu sześciu ścieżek i ogoniastych bestiach, które ponoć wydobył ze swojego wnętrza. Zawsze jednak uważał, że to czysta fikcja, historia wymyślona, by straszyć niegrzeczne dzieci.

- Jak widać nie.

Sasuke nic już na to nie odpowiedział. Pozwolił czcigodnej zająć się swoimi obrażeniami. Przyglądał się uważnie walce. Lis pomimo licznych ran, nie przestawał atakować Madary. Sam mężczyzna był bardzo zmęczony. Oddychał z wielkim trudem, a pot lał się po jego twarzy, lepiąc do niej kosmyki długich włosów. Zniszczenie wioski i walka z jej mieszkańcami, musiała go wykończyć w dużo większym stopniu, niż dał to po sobie poznać.

Bestia skoczyła. Cięła długimi pazurami pierś mężczyzny. Z otwartych ran chlusnęła szkarłatna krew. Usłyszeli głośny krzyk rannego, a później rzężenie.

Madera zachwiał się i upadł z jękiem. Zapanowała cisza. Nikt się nie poruszył, ze wstrzymanym oddechem czekając, czy mężczyzna się podniesie. Ten jednak nadal leżał, w kałuży własnej krwi. Oddychał ciężko, z głośnym świstem. Widocznie jeden z pazurów musiał uszkodzić płuco. Ciałem mężczyzny wstrząsnął dreszcz, a chwilę później całkiem znieruchomiał.

Był martwy.

Część mieszkańców odetchnęła z ulgą, by zaraz krzyknąć z przerażeniem, gdy lis warcząc z obnażonymi kłami, odwrócił się w stronę wioski i zaczął kroczyć w jej kierunku.

Sasuke wstał, chwiejąc się nieznacznie. Musiał bronić Konohy, ludzi, którzy byli jej częścią. Naruto by tego od niego oczekiwał. W jego oczach młody Uchiha był niekwestionowanym bohaterem. Nie mógł go zawieść. Uczyni wszystko co w jego mocy, by chociaż dosięgnąć piedestału, na którym malec zawsze go stawiał.

Bestia jednak nie wydawała się zainteresowana walką.

Przysiadła kilka kroków przed nim, wpatrując się w niego swoimi dużymi, czerwonymi oczami o wąskich, pionowych źrenicach, które powoli zaczęły się rozszerzać. Uchiha zamarł, czekając na dalszy ruch lisa. Ten nie nadszedł. Zwierzę siedziało spokojnie, leniwie poruszając swoimi dziewięcioma ogonami.

- Co teraz zrobimy? Nie możemy zabrać się za przeszukiwanie ruin i przenoszenie rannych, gdy tutaj jest. – powiedział Iruka, pomagając podnieść się wyczerpanemu Hatake, który automatycznie zawisł na jego szyi, udając bardziej wyczerpanego, niż był w rzeczywistości. Wszystko byleby tylko być jak najbliżej i jak najdłużej przy swoim delfinku.

- Przegonić też go nie możemy. Zbyt wielkie ryzyko, że zaatakuje. – dodała Tsunade, przyglądając się uważnie demonowi. – Co robisz idioto!? Wracaj tu zaraz!

Sasuke jej jednak nie słuchał. Powoli, ostrożnie zaczął zbliżać się do zwierzęcia, które przyglądało mu się uważnie z postawionymi uszami. Pochyliło głowę w jego kierunku, węsząc w powietrzu. Brunet zatrzymał się, gdy lis się podniósł i podszedł do niego niepewnie. Poczuł podmuch ciepłego powietrza we włosach i muśnięcie wilgotnego nosa na uchu i szyi, gdy zwierzę go obwąchiwało. Stał nieruchomo, czekając na dalszy ruch bestii. Nigdy by się jednak nie spodziewał tego, co się stało. Lis przejechał mokrym językiem po jego policzku. Popiskując radośnie trącił go łbem i zaczął ocierać się  pyskiem o jego klatkę piersiową. Uchiha był równie zszokowany, co inni mieszkańcy wioski.

- Widocznie masz powodzenie u lisowatych, Sasuke. Może powinieneś zająć się ich szkoleniem? – zachichotał Kiba, który opierał się ciężko o swojego nieodłącznego towarzysz, psa ninja Akamaru.

- Zamknij się. – jego przyjaciel Shino, zdzielił go w tył głowy.

Bestii widocznie też nie spodobała się ta uwaga, bo podniosła głowę i zawarczała na mężczyznę, unosząc górną wargę i odsłaniając ostre jak kunaie zębiska. Dopiero, gdy ten się uciszył, wróciła do ocierania się o tors bruneta.

Uchiha podniósł drżącą rękę i położył ją na łbie zwierzęcia. Niepewnie zaczął gładzić je po miękkim futerku. Przez myśl mu przeszło, że bardzo ono przypomina w dotyku to na uszach i ogonie Naruto.

Westchnął. Ostatnio wszystko mu się kojarzyło z jego małym podopiecznym i nic nie mógł na to poradzić. Nie ważne jak bardzo się starał.

Jego dotyk musiał sprawić lisowi sporą przyjemność wnioskując po radosnych ruchach wszystkich dziewięciu ogonów, zamiatających energicznie ziemie i wzbudzających tumany kurzu.

Mieszkańcy wioski odetchnęli, widząc, że bestia nie ma wobec nich morderczych zamiarów, a przynajmniej nic na to nie wskazywało.

Sasuke gładził czule liska za uchem, uśmiechając się smutno.

- Wiesz, bardzo mi kogoś przypominasz. – szepnął do zwierzęcia – Mojego małego Naruto. Tak bardzo za nim tęsknie. – po jego zabrudzonym policzku popłynęła samotna łza, zostawiając za sobą smugę jasnej skóry, kryjącej się pod warstwą kurzu. Lis przyglądał się uważnie drobinie wilgoci, zastygły w bezruchu. Uchiha szybko otarł twarz, nie chcąc pokazać po sobie słabości. Gdy sięgnął by ponownie pogłaskać bestię, ta się odsunęła, wzbudzając ponownie niepewność i strach mieszkańców. Sasuke ponownie wyciągał rękę, gdy ujrzał, że zwierzę zaczyna się dziwnie trząść, powarkiwać i skomleć boleśnie. Słychać było nieprzyjemny trzask kości i stawów. Lis padł na ziemie, wijąc się w konwulsjach. Jego pysk się skurczył. Osiem z dziewięciu ogonów zanikło, a sierść się cofnęła. Po zaledwie minucie na ziemi leżał nagi, umazany krwią nastolatek o złocistych włosach, lisich uszkach i ogonku.

Ludzie aż zaniemówili z wrażenia.

Młody Uchiha podszedł do niego, modląc się w duchu, żeby to nie był sen. Przewrócił nieprzytomnego chłopaka na plecy i… wziął w ramiona. Przyglądał się szklącymi od łez oczami, ślicznej buzi blondyna. Jego policzkom z lisimi bliznami i jasnoróżowym, pełnym wargą. Drobnemu noskowi i zamkniętym oczom, których wachlarz długich, jasnych rzęs rzucał cień na delikatną skórę policzków. Szlochając, przytulił jego głowę do swojej piersi. To był Naruto, jego kochany lisek. Wrócił do niego. Ocalił go. Ocalił ich wszystkich.

- Sasuke. – usłyszał cichy szept.

Gdy ponownie spojrzał na twarz liska, ujrzał najpiękniejsze na świecie błękitne oczy, zmrużone teraz ze zmęczenia. Delikatny, rozmarzony uśmiech błądzący na ustach malca.

- Sasuke. – powtórzył szczęśliwy.

- Jestem tu malutki. Jestem tu.